Column: eigenwijsheid is niet altijd wijsheid

6 Jaar geleden werd bij Marijke de spierziekte PLS ontdekt. In haar maandelijkse column op Ingoedendoen vertelt ze over haar ervaringen.

Voor mij is een van de valkuilen van een spierziekte dat ik alles nog liefst zelf wil doen. Vragen is niet mijn sterkste kant hoewel ik daar natuurlijk niet meer geheel onderuit kan. Zo doe ik vele huishoudelijke werkjes zelf die eigenlijk niet meer zo geschikt zijn voor mij. Zoals broeken ophangen aan de waslijn. Ik balanceer met mijn armen omhoog en kan me soms nog net vast grijpen om niet languit op de zoldervloer te belanden. Ik zorg er wel altijd voor dat ik mijn telefoon bij de hand heb. Het is namelijk nogal onhandig dat ik niet meer kan opstaan als ik omval. Daarvoor heb ik een stoel of iets anders nodig om me op te trekken. En dat ontbreekt op de voorzolder waar ik mijn was ophang.

“Ik besefte dat ik nu met mijn eigenwijsheid iets te ver was gegaan”

Vandaag had ik het idee dat ik de mand met schone was wel mee naar beneden kon nemen. Ik had een hele tactiek bedacht om dat te doen. Toen ik in de bocht van de trap stond en de mand met mijn rechterhand pakte en die onder mijn arm klemde kwam ik vast te zitten. Ik had niet genoeg ruimte om een stap naar beneden te doen en het lukte me ook niet om de mand terug te zetten. Ik besefte dat ik nu met mijn eigengereidheid toch iets te ver was gegaan.

Ik was ook nog alleen thuis en ik was niet in de positie om iemand te bellen. Bovendien zou het wel erg lang duren voor er iemand zou komen om me te bevrijden. Ik kreeg het behoorlijk warm. Ik wrikte de mand iets naar voren terwijl ik me met een hand vasthield aan de leuning en God zij dank; hij kwam in beweging. Het enige wat ik kon doen was de mand loslaten. Zo gezegd zo gedaan, ik probeerde de mand nog een duwtje mee te geven en met een enorme klap belandde hij onder aan de trap waar de sokken en slipjes in het rond vlogen. Pff.. ik had het weer gered.

Toen ik voorzichtig tussen de was in stapte kon ik een lachkriebel niet bedwingen. Ik keek eens van een afstand naar mezelf en zie een 61 jarige vrouw balanceren met een volle mand op de trap. Ik geloof trouwens dat dat de laatste keer zal zijn geweest als mijn partner Cor deze column leest.

Ook koken doe ik meestal zelf. Niet dat Cor het niet wil doen, maar ik heb altijd wel een ideetje in mijn hoofd en voel me dan geroepen om het zelf klaar te maken. Dat lukt goed ware het niet dat ik steun zoek om te kunnen blijven staan door tegen het aanrecht te leunen. En bij het snijden van een sappige tomaat of het roeren in een volle pan komt er nogal eens wat op mijn kleren terecht.” Ik weet wat we eten! “ zegt Cor dan met een minzame glimlach kijkend naar mijn besmeurde kleren. Volgende keer toch maar een schort aan. Tja nou hou ik niet zo van schorten….

U hoort het wel eigenwijsheid is niet altijd wijsheid. Maar mooi dat die was toch in de kast ligt. En dat ik ( lekker) eet wat ik op mijn manier bereid heb.

Marijke van Etten (1953) woont in Dorst in Noord Brabant, vlakbij Breda. Zij is gehuwd en heeft met haar partner drie dochters van 28, 26 en 23 jaar. Alle kinderen zijn uitgevlogen. De jongste is meervoudig gehandicapt en woont in een instelling. Sinds 2000 heeft Marijke een praktijk, De Oorsprong, voor massage, healing en begeleiding van mensen in hun bewustwordingsproces en geeft ze mindfulnesstrainingen. Sinds 2005 heeft ze een spierziekte, primaire laterale sclerose. Het laatste jaar lukt het haar niet meer om nog veel te werken. Naast haar werk heeft ze vele hobby’s waaronder schrijven en schilderen. Ze houdt er erg van om in de natuur te zijn.