Column: rij jij of rij ik (nog)?

6 Jaar geleden werd bij Marijke de spierziekte PLS ontdekt. In haar maandelijkse column op Ingoedendoen vertelt ze over haar ervaringen.

Vanmiddag was ik me er weer van bewust dat ik heel gelukkig kan zijn zonder goed te kunnen lopen of praten. Blijkbaar straal ik het uit want mensen knikken me vriendelijk toe. Er hoeft maar een kleinigheid echt goed te lopen of ik ben bijzonder in mijn hum. Nou kun je het geen kleinigheid noemen waar ik vanmiddag zo blij mee was. Het klinkt als een heel normaal iets maar voor mij is het héél belangrijk. De kwestie is : ‘ik mag nog tien jaar auto rijden.’

De ‘rijmolen’

Ja, ja ik weet het voor de meeste mensen is dat niet meer en niet minder dan normaal en niets om over te juichen. Voor mij echter wel. Ik ging door de ‘rijmolen’ en werd goed bevonden. Dat is een Gods geschenk. Nu kan en mag ik alle vrienden zelf bezoeken en kan ik zelfstandig naar de fysiotherapie en de zwemclub. Zonder taxi en zonder hulp. Huppekee mijn rollator achterin en rijden maar.

Tien jaar

Ik denk dat u het een beetje begint te begrijpen. En ik weet zeker dat er onder u zijn die zeggen: “ tien jaar, was dat voor mij ook maar zo”. Zeker als u om wat voor reden niet snel meer bent of goed ter been. Dat kan ook zo zijn omdat u inmiddels 80 jaar bent of nog ouder. Het afgelopen jaar schoot het af en toe door mijn hoofd: als ik nog maar….

Op het nippertje

Ik begon vroeg met de procedure, wetend dat het heel lang kan duren. En het lukte dan ook maar op het nippertje. Echt op het nippertje, want 30 april viel de toewijzing op de deurmat en 1 mei verliep mijn rijtoestemming. Het kostte nog wat telefoontjes ook om het voor 1 mei rond te hebben maar toch gelukt. Een goedkeuring verkrijgen van het CBR (Centraal Bureau Rijvaardigheid) lijkt helemaal niet op rij-examen doen. Ik mocht twee artsen bezoeken en de mogelijkheid was er ook dat ik daarna een rijtest zou moeten doen.

Frustratie

Die rijtest heb ik drie jaar geleden al eens gedaan. Toen moest ik in het bos eindeloos noodstoppen maken. Steeds waren ze niet hard genoeg. Toen werd ik het helemaal beu en van frustratie ging ik vol op de rem staan. De rijmeneer vloog met grote kracht vooruit. Zijn reactie was lovend, zo is het goed mevrouw! En in een mum van tijd had ik de toestemming verkregen.

Geslaagde noodstop!

Dit staaltje van inleving weer te moeten doen greep me bij de keel. Kan ik me voorstellen dat er een kind voor de auto loopt? En kan mijn voet nog steeds die kracht leveren. Dat laatste blijkt zo te zijn. Gisteren rende er een kind uit de brandgang en ik stond meteen stil, een geslaagde noodstop met goed gevolg. Gelukkig die rijtest bleef me bespaard. Na de artsen bezocht te hebben kreeg ik het fiat om te rijden. En maar liefst voor 10 jaar!

Gelukkig stond ik er niet bij stil toen ik indertijd de diagnose kreeg wat er allemaal bij komt kijken. Komt tijd, komt raad, dacht ik en dat denk ik gelukkig nog steeds en het klopt!

Marijke van Etten (1953) woont in Dorst in Noord Brabant, vlakbij Breda. Zij is gehuwd en heeft met haar partner drie dochters van 28, 26 en 23 jaar. Alle kinderen zijn uitgevlogen. De jongste is meervoudig gehandicapt en woont in een instelling. Sinds 2000 heeft Marijke een praktijk, De Oorsprong, voor massage, healing en begeleiding van mensen in hun bewustwordingsproces en geeft ze mindfulnesstrainingen. Sinds 2005 heeft ze een spierziekte, primaire laterale sclerose. Het laatste jaar lukt het haar niet meer om nog veel te werken. Naast haar werk heeft ze vele hobby’s waaronder schrijven en schilderen. Ze houdt er erg van om in de natuur te zijn.