Men neme een hulpstuk

Nu het voorjaar in de lucht zit, krijg ik de kriebels. Het wordt weer tijd om naar buiten te gaan. Al een jaar of twee kijk ik met enige jaloersheid naar de fietsers die het bos in rijden. Het was een grote hobby van mij om te fietsen. Maar het lukt me niet meer om op en af te stappen zonder om te rollen, wat bij mijn laatste fietstochtje gebeurde. Maar ik kon nog opstaan.

De driewieler

Gelukkig zijn er tegenwoordig allerlei alternatieven voor mensen die beperkt kunnen lopen. Ik rijd dan ook met de scootmobiel graag een rondje door het bos, dat zich slechts een paar minuten van ons huis bevindt. Stiekem rijpt er een ander idee in mijn achterhoofd, een driewiel fiets. Zoals met alle hulpmiddelen moet ik dan eerst wel wat schroom overwinnen. Ik vind het zo raar; een volwassene op een driewieler. Het vraagt loslaten wat een ander er van vindt. Het gaat om mijn mobiliteit.

Langzaam ging ik richting de sloot

We hebben al ervaringen met een driewieler fiets. Wel van een andere orde; namelijk een fiets waar je een rolstoel voorop kunt zetten. Onze meervoudig gehandicapte dochter Floor vindt dat helemaal geweldig. Ik herinner me nog dat ik mijn hand daar niet voor om draaide. Ik vond het een uitdaging om er mee te rijden. Dat ging echter niet zonder slag of stoot. We zouden een rondje rijden rondom het complex waar zij woont. Eerst op de rechte weg. Dat ging nog wel goed. Het is zwaar trappen maar vooral ook zwaar sturen. Maar om de bocht liep de weg naar de zijkanten wat af, naar een sloot en ik kon onmogelijk op de weg blijven, langzaam ging ik richting sloot. Ik kon wel stoppen maar kreeg het gevaarte met een Floor die gierde van de lach, niet meer de weg op gestuurd. Gelukkig was Cor, mijn partner, meegelopen, en met vereende krachten konden we de fiets weer de weg op krijgen. Daar moest Cor het van mij overnemen want ik was zo weer de kant in gereden. Floor vond het allemaal ontzettend leuk en terug bij haar huis was ze dan ook heel voldaan. Wij konden er ook om lachen maar het kostte enige oefening om weer met haar een stuk te fietsen. Dat heb ik wijselijk maar aan Cor overgelaten.

Nieuwe ontwikkelingen

Maar zo ingewikkeld is voor mij niet nodig, ik kies voor een ‘gewone’ driewieler. Er is nu een nieuwe uitvinding, het houdt het midden tussen een rollator en een loopfiets. De Alinker, het is een driewieler waar je op kunt zitten en dan ga je vooruit door te lopen terwijl je op het zadel zit. Ziet er ook wel leuk uit. Maar ik prefereer trappen boven lopen.

In deze tijd wordt er zo veel ontwikkeld aan hulpmiddelen dat je daar, als moeilijk lopende, bijna altijd voordeel van kunt hebben. Het maakt dat ik ondanks loopproblemen toch zelfstandig kan functioneren. Zo heb ik een trippelstoel, een rolstoel, twee rollators, een scootmobiel, een douchestoel, een vierpootsstok en geen drempels meer in huis. En met een goede ergotherapeute die met je mee denkt kun je heel wat zelfstandig doen. Zo rijd ik nog overal met mijn auto naar toe en heb ik een speciale manier om van huis naar mijn auto te komen en omgekeerd. Het is geweldig.

Dan ben ik erg blij dat ik in Nederland woon als een vrije vrouw.

Marijke van Etten (1953) woont in Dorst in Noord Brabant, vlakbij Breda. Zij is gehuwd en heeft met haar partner drie dochters van 28, 26 en 23 jaar. Alle kinderen zijn uitgevlogen. De jongste is meervoudig gehandicapt en woont in een instelling. Sinds 2000 heeft Marijke een praktijk, De Oorsprong, voor massage, healing en begeleiding van mensen in hun bewustwordingsproces en geeft ze mindfulnesstrainingen. Sinds 2005 heeft ze een spierziekte, primaire laterale sclerose. Het laatste jaar lukt het haar niet meer om nog veel te werken. Naast haar werk heeft ze vele hobby’s waaronder schrijven en schilderen. Ze houdt er erg van om in de natuur te zijn.